အကူအညီမလိုဘူးလို႔ သင္ ခံစားေနရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အကူအညီေပးတာဟာ သင့္ရဲ႕ လြပ္လပ္ခြင့္ကို ျခိမ္းေျခာက္တာလို႔ ယူဆတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့လူေတြမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီက အကူအညီယူရတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မစြမ္းႏုိင္တဲ့လူလို ခံစားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ့္တာဝန္ကုိယ္ယူရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပါ။ ဒီအသက္အရြယ္မွာ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ပဲ ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ၾကီးကို ပံုေသသတ္မွတ္ထားတာပါ။  ရလဒ္အေနနဲ႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိသားစုေတြကိုေတာင္ အကူအညီမေတာင္းသင့္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္မိေနတာပါ။

အကူအညီေတာင္းေပမယ့္ ျငင္းခံရမွာ ေၾကာက္တာပါ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ျပသာနာက သိပ္မၾကီးမားတဲ့အခါမွာ အကူအညီမေတာင္းခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။  အကူအညီေတာင္းလို႔ ျငင္းလိုက္ရင္ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ခံစားခ်က္ကို ပိုေၾကာက္လို႕ပါ။

အရႈံးသမားၾကီးလို႔ ကိုယ့္ကို လူေတြထင္မွာ စိုးလို႔ပါ။  တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီက အကူအညီယူရတဲ့အခါ အကူအညီေပးတဲ့လူက ကိုယ့္ကို အရႈံးသမားၾကီးလို႔ ျမင္ေနမွာ၊ အကူအညီေတြေတာင္ ယူရေလာက္ေအာင္ အရႈံးသမားၾကီးျဖစ္ေနျပီလို႔ အျခားလူေတြက ထင္ေနမွာကို စိုးရိမ္တာပါ။ အကူအညီယူရတာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ မကၽြမ္းက်င္မႈ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈကို ျပလိုက္သလို ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ထင္ေနတာပါ။

တကယ္ေတာ့ လူဟာ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ ရပ္တည္သူပါ။ အရည္အခ်င္းတူ၊ ညဏ္တူတဲ့အခါ အေပါင္းအသင္းအဆက္အသြယ္ေကာင္းသူက သာတယ္ဆိုတာဟာ အားလံုးလက္ခံထားျပီးသားပါ။ အျပန္အလွန္ကူညီမႈနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ဆံုး သင့္အားနည္းခ်က္ေတြကို လက္ခံရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အားနည္းခ်က္ေတြတင္သာမက အားသာခ်က္ကိုလည္း ျမင္တတ္ရမွာပါ။ အရွိကို အရွိတုိင္းျမင္ျပီဆိုရင္ တျခားလူေတြက ဘယ္လိုထင္မယ္ဆိုတာကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ေလာက္မသိေတာ့လို႔ပါ။ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကို ထင္ျမင္ခ်က္လာေပးလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ အျပန္အလွန္ကူညီရင္း ဘဝကို ေလွ်ာက္လွမ္းရမွာျဖစ္ပါတယ္။